Για τον άσπονδο φαλακρό φίλο όλων μας που με την απλότητα και τον αυθορμητισμό του μας ανάγκασε με μια βία γλυκιά, να τον ερωτευθούμε ισόβια. Μιλάω για τον τεράστιο Θανάση Βέγγο που στην δική μου συνείδηση είναι ότι έχει απομείνει από την Ελλάδα του περασμένου αιώνα. Είναι ο συνδετικός κρίκος της εποχής του ξεριζωμού και της "επταετίας"... Φυσικά, η σύνδεση έχει σημειολογικό χαρακτήρα, προσπαθώντας κάπως να αποτυπώσω το πως νιώθω αυτόν τον άνθρωπο. Ένας άνθρωπος σύμβολο και ορισμός του αληθινού που με το βλέμμα του μόνο, ήταν ικανός να σε κερδίσει εσαεί..
Αντίο λοιπόν καλέ μας φίλε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου