Το παρακάτω κείμενο του Peter Joseph δημοσιευτηκε στον ιστότοπο του Zeitgeist Movement και αποτελεί μια διαφορετική μη πολιτική προσεγγιση στο θέμα του θανάτου του Μπιν Λαντεν και της υποδοχής της οποιάς ετυχε η είδηση.
Απάντηση στα Media//Ο θάνατος του Μπιν Λαντεν
Την Πρωτομαγιά του 2011 ο πρόεδρος Μπαρακ Ομπάμα σε ένα τηλεοπτικό διάγγελμα του προς το έθνος ανακοίνωσε ότι ο υποτιθέμενος οργανωτής των τραγικών γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου 2001, Όσαμα Μπιν Λαντεν σκοτώθηκε απο ένοπλες δυνάμεις στο Πακιστάν.
Εντός λίγων λεπτών το νέο διαδόθηκε αστραπιαία σε ολα τα τηλεοπτικά δίκτυα και μετατράπηκε σε κατι που μπορεί να περιγραφεί ως μακάβριος πανηγυρισμός, ενδεικτικός μιας συναισθηματικής ανωριμότητας που πλησιάζει τα όρια της πολιτισμικής ψύχωσης. Οι περιγραφές ανθρώπων που έτρεχαν στους δρόμους της Ν. Υορκης και της Ουασιγκτόν φωνάζοντας σοβινιστικά αμερικανικά σλογκαν, κουνώντας τις σημαίες τους σαν μέλη αίρεσης και πανηγυρίζοντας τον θάνατο ενος άλλου ανθρώπου αποκαλύπτει ακόμα ενα στρώμα απο το βάθος της σήψης που αποκαλούμε σύγχρονη κοινωνία.
Δεν αποτελεί σκοπό αυτής της απάντησης να καταδείξει την πολιτική σκοπιμότητα του γεγονότος ουτε να φωτήσει τον ενορχηστρωμένο τρόπο έλεγχου της δημόσιας αντίληψης απο τα mainstream ΜΜΕ και την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Αυτό το άρθρο θέλει να καταδείξει τον παραλογισμό που προκύπτει απο τα γεγονότα καθώς και το πως οι συλλογικές εμμονές μας καθορίζονται απο μια επιφανειακή σημειολογία.
Η πρώτη και πλεόν εμφανής παρατήρηση αφορά το ότι ο θάνατος του Μπιν Λάντεν δεν εχει να προσφέρει τίποτα στο πρόβλημα της διεθνούς τρομοκρατίας. Ο θανατός του λειτουργεί μόνο σαν την δραματική κάθαρση ενος πολιτισμού που παραμένει προσκολλημένος στις ιδέες της εκδίκησης και τιμωρίας. Το γεγονός και μόνο οτι η κεντρική κυβέρνηση η οποία, απο ψυχολογική άποψη, δρούσε πάντα σαν πατρική φιγούρα για τους πολίτες, ενισχύει την άποψη οτι η δολοφονία ανθρώπων αποτελεί πανάκεια πρέπει να είναι αρκετό για να κάτσουμε και να σκεφτούμε την ποιότητα των αξίων του σήμερα.
Παρ’ολα αυτά, πέρα απο την συναισθηματική διαστροφή και το τραγικό εκδικητικό μοτίβο που προκύπτει απο την συνέχισή του ανθρώπινου διχασμού και της βίας , υπάρχει μια πιο πρακτική προσεγγιση που αφορά την φύση του προβλήματος καθώς και το πόσο πρωτεύον είναι.
Ο θάνατος κάθε ανθρώπου αποφέρει αμέτρητες επιπτώσεις στην κοινωνία και ποτέ δεν είναι ο θάνατος απλά ενος ατόμου. Ειναι ο θάνατος σχέσεων, συντροφιών, υποστήριξης και ακεραιότητας οικογενειών και κοινοτήτων. Οι μάταιοι θάνατοι 3000 ανθρώπων την 11η Σεπτεμβρίου δεν ειναι περισσότερο η λιγότερο σημαντικοί απο τους θανάτους που προέκυψαν απο καρκίνο, ατυχήματα ή κατά την διάρκεια του Β’ Π.Π.
Σαν κοινωνία, είναι ασφαλές να πούμε οτι στοχεύουμε σε έναν κόσμο που θα περιορίζει όλες αυτές τις περιττές συνέπειες μεσω προσεγγίσεων που θα εξασφαλίζουν την μέγιστη δυνατή ασφάλεια. Σε αυτό το πλαίσιο η ψύχωση με τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου ειναι μακάβρια προσβλητική και επιζήμια για την πρόοδο. Έχει δημιουργηθεί ενα περιβάλλον οπού εξωφρενικά ποσα χρημάτων, αποθεμάτων και ενέργειας ξοδεύονται ωστε να καταστραφούν μικρές υποομάδες πληθυσμών με διαφορετική ιδεολογική προσέγγιση και βίαιη έκφραση.
Και όμως, στις Ηνωμένες πολιτείες μόνο, σχεδόν 30,000 ατομα πεθαίνουν καθε χρόνο σε τροχαία ή πλειοψηφία των οποίων θα μπορούσε να αποφευχθεί με μικρές δομικές αλλαγές. Μιλάμε για δέκα 9/11 κάθε χρόνο..και όμως κανείς δεν σκύβει πάνω απο αυτή την «επιδημέια». Παρομοίως πανω απο ενα εκατομμύριο Αμερικάνοι πεθαίνουν απο καρδιακά επεισόδια και διάφορες μορφές καρκίνου ετησίως –συνέπεια γεγονότων που στην πλειοψηφία τους μπορούν να συνδεθούν με επιβαρυντικούς περιβαντολογικους παράγοντες- και ομως παρα τα πλέον των τριακοσίων τριάντα 9/11 τον χρόνο, ο κυβερνητικός προϋπολογισμός για έρευνα πάνω σε αυτές τις ασθένειες παραμένει υποπολλαπλάσιο αυτού για τις «αντιτρομοκρατικές» επιχειρήσεις.
Η λίστα με παρόμοιες αντιστροφές προτεραιοτήτων θα μπορούσε να είναι πολύ μεγάλη και ελπίζω να υπάρχουν πολλοί εκεί εξω που αντιλαμβάνονται την ανισορροπία τέτοιων πρακτικών σε σχέση με τις αξίες μας.
Επιστρέφοντας λοιπόν στο κομμάτι της εκδίκησης και τιμωρίας, θα καταλήξω την απάντηση μου με ένα απόσπασμα απο τον Μάρτιν Λουθερ Κινγκ, πιθανά το πλέον διαισθητικό πνεύμα σχετικά με τις συγκρούσεις και την στάση της μη-βίας. Στις 15 Σεπτεμβρίου του 1963 στο Birmingham της Alabama μια εκρηξη βόμβας σε εκκλησία σκότωσε 4 κοριτσάκια.
Στον λόγο του ο Κινγκ τόνισε:
«Τι σκότωσε αυτά τα κορίτσια; Κοιταξ’τε γύρω σας. Θα δείτε πολλούς ανθρώπους απο τους οποίους δεν το περιμένατε να έχουν λάβει μέρος σε αυτή την άθλια πράξη. Γι’αυτό απόψε όλοι μας πρέπει να φύγουμε από εδώ με μια ανανεωμένη αποφασιστικότητα για πάλη. Ο Θεός μας έχει αναθέσει μια δουλεία. Ίσως η αποστολή μας είναι να σώσουμε την ψυχή της Αμερικής. Δεν μπορούμε να σώσουμε την ψυχή του έθνους με τούβλα. Δεν μπορούμε να σώσουμε την ψυχή του έθνους με πυρομαχικά και πυροβολώντας τα όπλα μας. Πρέπει να κατανοήσουμε οτι έχουμε κατι ποιο δυνατό. Πρέπει να οπλίσουμε με τα πυρομαχικά της Αγαπης»
-Dr. Martin Luther King, 1963 -
Peter Joseph
(για την μετάφρασή Π. Κανελλόπουλος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου