Πόσες είναι οι φορές που δεν μπορείς να αποτυπώσεις τίποτα από αυτά που σκέφτεσαι; Μία από αυτές είναι τώρα, αλλά νιώθω υποχρεωμένος καταρχήν κάτι να γράψω και στη συνέχεια να προσπαθήσω να κάνω και κάτι...
Ντροπή, είναι το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό. Εμείς που μέχρι και χτες χλευάζαμε τους της χαβούζας κάναμε τα χειρότερα. Από δω και στο εξής αφαιρώ το δικαίωμα στον εαυτό μου να κράξω τον οποιονδήποτε.
Οργή, είναι αυτό που παίρνει την θέση της ντροπής. Οργή γιατί το να ντρέπομαι δεν είναι κάτι που εγώ "κατάφερα". Είναι κάτι το οποίο μου το επέβαλαν -50 να πώ;- κάποια τυπάκια, τα οποία εκτός του ότι έχουν σκατά στο μυαλό (και όχι τρέλα Αυτή την Παοκτσίδικη τρέλα, την "καλώς εννοούμενη", δεν θα την γευτούν ποτέ), με τρόπο φασιστικό αποφάσισαν από δω και στο εξής να "υπάρχει" η ομάδα μου χωρίς το βασικότερο των χαρακτηριστικών της. Την ΑΞΙΟΠΡΈΠΕΙΑ
Θλίψη. Όταν περάσει ο καιρός και το "κίνημα ΠΑΟΚ" έχει επιστρέψει σε κανονικούς ρυθμούς (κανά Γούμενο για πρόεδρο, Σπάσιτς για παίκτη και 6.000-7.000 διαρκείας), τότε και ίσως τότε, θα καταλάβουμε όλοι τι ήταν αυτό που ο Ζαγοράκης και όλοι μας καταφέραμε. Αυτό που ζεις τα 3-3,5 τελευταία χρόνια δεν το φαντάστηκες ποτέ σου φίλε μου και να ακούσεις και αυτό... Η κοντή σου η μνήμη είναι ο καρκίνος που δεν ξέρεις πως έχεις. Είναι αυτός ο ίδιος που μας κάνει μετά χριστό προφήτες, είναι αυτός που δεν μας επιτρέπει να πάμε πιο μπροστά. Είναι αυτός φίλε που σου γιγαντώνει εκείνο το αίσθημα που ούτε εσύ ο ίδιος το γουστάρεις. Το αίσθημα του ανικανοποίητου... Θλίβομαι λοιπόν για όλους εμάς που οι αντιφάσεις μας δεν μας πήγαν μπροστά. Θλίβομαι γιατί μια παλικαρίσια προσπάθεια φτάνει στο τέλος της άδοξα.
Ο ΠΑΟΚ φίλε μου δεν είναι γκόμενα. Ο ΠΑΟΚ είναι το χέρι που μας ταΐζει (φυσικά όχι οικονομικά). Είναι το χέρι που ταΐζει ότι πιο καθαρό έχουμε στη ψυχή μας, που αντιπροσωπεύει την λέξη "όνειρο". Είναι η τρέλα, η "αρρώστια", είναι ο λόγος να χωρίσεις και να ερωτευτείς την ίδια στιγμή. Ο ΠΑΟΚ καργίολια δεν είναι το τσιφλίκι κανενός. Αυτό το χέρι, στην πιο ακμάζουσα και υγιή στιγμή του, κάναμε το λάθος και επιτρέψαμε σε κάποιους να το δαγκώσουν. Εμείς λοιπόν και μιλάω για εμάς, κατάλαβες, είμαστε υποχρεωμένοι να το γιατρέψουμε. Με όποιο κόστος.
Λένε όλοι πως ο Παοκ δεν τελειώνει σε μια βραδιά. Και να συμφωνήσω. Σήμερα όμως ο Παοκ είναι τεράστιος στα μάτια εκείνων των 50 που χθες μπούκαραν στο γήπεδο. Και τα χρόνια περνάνε και οι καρδιές οι δικές μας ματώνουν και φωνάζουνε "δεν θα τα παρατήσω"... Αλλά ως πότε; Ο κύκλος έκλεισε. Ένας άλλος ανοίγει. Δεν θα σε αφήσω ποτέ...
Τα επεισοδια ηταν μαθηματικα βεβαίο οτι θα γίνουν απλα δεν ηξεραν που και πότε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο αν ήταν εικοσί πενήντα ή εκατό δεν εχει και τόσοι σημασία γιατι δεν μπόρεσε να τους απομονώσει 30.000 κόσμου.
Τωρα για την επόμενη μέρα δεν μπορώ να σου πω οτι θλίβομαι ιδιαιτερα. Βουλινοι, Μπατατουδηδες και Γουμενοι θα υπάρχουν παντα στον χωρο του ελληνικού ποδοσφαίρου αλλα δεν σε εμποδίσαν να γίνεις ΠΑΟΚ!
Οσο για τα διαρκείας...ας ρωτήσουμε τους λογιστες. Εμεις εκει θα ειμαστε ετσι και αλλιως
Το αν πρέπει να μας θλίβουν οι εξελίξεις είναι κάτι το οποίο μπορούμε να το δούμε από πολλές πάντες. Από το πόσο συναισθηματικά δεμένος είναι κανείς με την ομάδα, από το πόσο είναι κανείς σε θέση να διακρίνει το "πρωτόγνωρο" της τελευταίας 3ετίας. Επίσης, υπάρχει ένας άτυπος "μετρητής προόδου", ο οποίος αυτή τη περίοδο -την 3ετία- έχει φτάσει πάρα πολύ ψηλά. Ψηλότερα από ποτέ... Και αυτό είναι κάτι που δεν χωρά αμφισβήτηση. (δεν παίζω με τις λέξεις)
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι μαλλόν θα συνεχίσει να είναι ψήλα.. το καλο (και κακο) του Ζαγοράκη ειναι οτι ειναι Παοκι οποτε ακόμα και αν πουλήσει θα ειναι μεταβίβαση και όχι ξεφόρτωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και οσο "παγώνει" η κατάσταση δεν νόμίζω να εχουμε εξελίξεις..