Συνειδητοποιώντας ασυναίσθητα το πόσο ανίσχυροι είμαστε μπροστά στους διαβολεμένους ρυθμούς του τώρα θέλω να ξεκινήσω αυτή την κατάθεση σκέψης δανειζόμενος ένα απόσπασμα από ένα κείμενο "φίλων και γνωστών"...
"[...]Αν λοιπόν θέλουμε κάτι να καταδείξουμε αρχικά αυτό είναι το ότι οι νέοι όροι ζωής που μας επιβάλλονται δεν είναι υπόθεση του καθενός, αλλά υπόθεση όλων. Είναι η κοινή μας υπόθεση που πρέπει να βιωθεί κοινωνικά ως τέτοια και με συγκεκριμένους όρους. Όροι οι οποίοι θα θέτουν τις βάσεις, ώστε οι κοινωνικές αντιστάσεις να κατευθυνθούν σε μια ριζοσπαστική, επαναστατική προοπτική.[...]"
Έπειτα από απουσία κάποιων ημερών και επιστρέφοντας σε... διαδικτυακούς ρυθμούς ζωής βρέθηκα μπροστά στην ευχάριστη έκπληξη δύο εξαίρετων κειμένων σε ετούτο το μπλόγκ. Έκπληξη γιατί αφενός έχουν "πολιτικό φόντο" και αφετέρου πραγματεύονται έναν βαθύ και τίμιο προβληματισμό... Προβληματισμός που πηγάζει από την καθημερινότητα όλων μας.
Πολύς λόγος γίνεται για ένα ντοκιμαντέρ αυτές τις μέρες, κάποιου απολυμένου από ένα μέσο ενημέρωσης. Δεν μου πήρε πολύ χρόνο το να αποφασίσω να ΜΗΝ το δω. Το να παρακολουθήσω μια έρευνα κάποιας δημοσιογραφικής ομάδας, με τα δικά μου κριτήρια, δεν απέχει και τόσο από ένα δελτίο ειδήσεων του Μέγκα. Ας το ορίσω όμως, γιατί δίκαια θα κατηγορηθώ για τάσεις ισοπέδωσης.
Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν υποτιθέμενο διάλογο... Ενός φυλακισμένου και ενός φίλου του εκτός φυλακής. Ο μεν φυλακισμένος και αγράμματος, ο δε φίλος του γραμματιζούμενος. Ο μεν φυλακισμένος καθημερινά νιώθει στο πετσί του τον εγκλεισμό, ο δε γραμματιζούμενος- αλλά ελεύθερος- του μιλά καθημερινά για την θεώρησή του περί φυλακών και άθλιων συνθηκών(απόσταγμα, απόρια των δεκάδων συγγραμμάτων που έχει διαβάσει).
Ακριβώς αυτό νιώθω πως επιχειρείται και στις μέρες μας. Από τη μια είμαστε εμείς, οι άνθρωποι που καθημερινά βιώνουμε στο πετσί μας λογιών- λογιών εγκλεισμούς. Καθημερινά και με σταδιακά αυξανόμενη ένταση. Και από την άλλη οι "γραμματιζούμενοι" της εποχής μας οι οποίοι αφορίζουν, βαφτίζουν εγκληματίες, κουκουλώνουν μικρές ή μεγάλες καθημερινές επαναστάσεις, γλύφουν τα μεγαλύτερα από αυτούς αφεντικά, παίζουν το παιχνίδι του κεφαλαίου είτε απροκάλυπτα, είτε ντυμένοι από έναν εναλλακτικό μανδύα προσεγγίζοντας εσένα και εμένα ύπουλα με φόντο μια υποτιθέμενη κοινωνική ευαισθησία, πράγμα που κατά την άποψή μου έχει τόση ιδιοτέλεια όση και το "πρόσταγμα" των παπάδων για "προσφορά στον οίκο του θεού"...
Ας μην γελιόμαστε. Το κάθε τι έχει μια τακτική συνέχεια. Και είμαστε στο σωστό χρόνο για να κάνουμε το βήμα παραπάνω. Ακούσαμε και διαβάσαμε πολλά! Όλοι ιερομάρτυρες της κάθαρσης του άρρωστου παρόντος. Αν δεν κοιτάξει ο καθένας μας τη δύναμη που έχει στα πόδια, τα χέρια αλλά κυρίως στη ψυχή και την καρδιά του εκείνο το βήμα δεν θα το κάνουμε ποτέ!
Αν κοιτάξουμε με μια πιο προσεκτική ματιά ίσως αναγκαστούμε να αναθεωρήσουμε, αφετηριακά το όλο... Και όταν όλοι μας πάρουμε χαμπάρι τη δύναμη που κρύβουμε, τότε οι "πεφωτισμένοι", εναλλακτικοί σωτήρες μας, θα τρέχουν να κρυφτούν στα φουστάνια των κατατρεγμένων αφεντικών τους.
Υ.Γ. Καιρό έχουμε να ασχοληθούμε με την ομάδα... Ή μήπως όχι; Όπως και να έχει από μόνη της δεν μας δίνει και πολλούς λόγους να το κάνουμε. Πάντως μπαίνουμε σε μια περίοδο όπου θα μας απασχολήσει αρκετά. Και τότε, αρκετά θα είναι αυτά που θα έχουμε να πούμε...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου